De noodzaak voor het onvoorwaardelijk leefbaar basisinkomen (OLBI) is duidelijk: Het huidige beleid van Groenlinks in Amsterdam, waarbij bijstand wordt gebruikt om zieken en arbeidsongeschikten te dwingen om te werken onder slechte omstandigheden, werkt in de praktijk averechts. Wethouder Wassink van Groenlinks verschuilt zich achter de Participatiewet, waardoor bijstand is verworden tot een sadistisch gedrocht waarbij mensen gepest, getreiterd, vernederd en gediscrimineerd (‘gedisciplineerd’) worden. Dit leidt tot uitbuitingsconstructies zoals het werken bij uitzendbureaus, op straffe van stopzetting van de uitkering die op sociaal minimum is. Het is tijd om af te stappen van deze oude vormen en gedachten en in te zien dat het invoeren van een onvoorwaardelijk basisinkomen de beste oplossing is. (Link Bijstandsbond) (Link Doorbraak)

De gewezen wethouder Andree van Es van Groenlinks heeft tien jaar geleden ook een constructie gebruikt waarbij publiek geld uit de gemeentekas naar het uitzendbureau Randstad werd geprivatiseerd via bijstandsgerechtigden. Dit toont aan dat dit niet een incident is, maar een structureel probleem binnen het gevoerde beleid. Het is belangrijk om hiernaar te kijken en te werken aan een beter beleid dat recht doet aan de belangen van mensen die afhankelijk zijn van een uitkering.

Er wordt moedwillig aan voorbijgegaan dat veel zieken te kampen hebben met medische problemen, notabene in coronatijd. Ze worden botweg niet geloofd en de ‘klantmanager’ treedt op als een soort Jomanda die mensen genezen verklaart met een ambtelijke handoplegging en een sneer dat ze niet willen werken. Het oordeel is dat ze altijd part-time kunnen werken, maar in hun eigen tijd part-time ziek kunnen zijn. Dit toont aan dat er meer aandacht nodig is voor de medische problemen waar zieken mee te kampen hebben.

Het dumpen van zieken vanuit de WAO, WIA en Wajong heeft ervoor gezorgd dat bijstand geen tijdelijke noodvoorziening meer is, maar permanent is geworden. Dit komt omdat chronisch zieken niet beter worden. Het mag daarom ook geen financiële noodvoorziening meer zijn. Eigenlijk kan je zeggen dat de regenten, zonder dat ze het zelf willen of beseffen, de basis voor het basisinkomen hebben gelegd in de Bijstand. Het is belangrijk om hiernaar te kijken en te werken aan een beter beleid dat recht doet aan de belangen van mensen die afhankelijk zijn van een uitkering.

Het beeld bij mensen wordt steeds maar weer bevestigd dat het huidige beleid meedogenloos is en gericht is op het treiteren en uitbuiten van zelfs zieken. Dit is het verdienmodel: door Bijstand tot een hel te maken, houden ze de lonen van werkenden laag door te profiteren van de ruggen van de armen en zieken.

Bestuurders die geen oog hebben voor de menselijke maat zijn slechte bestuurders. In de volksvertegenwoordiging horen geen bedrijfsvertegenwoordigers te zitten, omdat ze alleen gericht zijn op winst en niet op het welzijn van de samenleving. Het is belangrijk om te werken aan een beleid dat gericht is op het welzijn van iedereen, in plaats van alleen op winst.

De Participatiewet werd ondertekend door Donner en Rutte in 2003. Donner is een voorstander van het oude badhuis in de wijk, Individuele douche en WC zijn niet nodig. Hij is niet met de tijd meegegaan, wat ook weerspiegeld wordt in de Participatiewet. Over Rutte is de laatste tijd genoeg gezegd.

Arbeitensatz (Werkverplichting)
“Colijn biedt duizenden werklozen zware grondwerk tegen een hongerloontje aan de Nederlandse Heidemaatschappij.” Deze werknemers, die door stadsdichter Karel Gazell “slaven” genoemd worden, bestaan uit voormalige arbeiders, ambtenaren en ingenieurs. Zij werken onder andere aan de aanleg van het Amsterdamse Bos en Haagse Zuiderpark. Anderen worden door de regering Colijn naar barakken in Drenthe gestuurd om veen af te graven. Onwilligen verliezen hun uitkering. Het Boschplan duurt tot 1940 en de omstandigheden zijn zo slecht dat een bejaarde werkloze uitroept: “want toen kwam godzijdank de oorlog”. Gelukkig heeft mevrouw Colijn een advies voor mensen die geen eten meer kunnen betalen: vissenkoppen zijn nog steeds eetbaar.

Per 1 juli 2021 is het niet meer verplicht om te werken in de gevangenis, maar in de bijstand moet er wel verplicht worden gewerkt, terwijl deze mensen geen strafbaar feit hebben gepleegd. Dit is een kromme, botte en sadistische wetgeving die tot meer wantrouwen in de overheid en ambtenaren leidt, evenals frustratie, woede en geweld. De bedenkers en uitvoerders van deze wetgeving dienen ter verantwoording te worden geroepen. Het is een vorm van klassejustitie en kost de gemeente ongeveer 20 miljoen euro.

Tekst: Ron Smit